Rolmo's Roots Rock 10th Anniversary GC Tentakel Zonhoven (26-03-2022) report & photo credits: Freddie info organisatie: Rolmo's Roots Rock info bands: Slap'n Quiff - The Ragged Roses - Eddie Y Los Grasosos (Mex) - Slipmates - Bob Wayne (US) - Bell Starr & The Boot Jacks - Fez & The Furious (NL) - Lily Moe's Rock 'n Roll Show (CH) - Uncle Bard & The Dirty Basrtards (I) - Sebi Lee - Hadacol Tremblers - Johnny Trash - DJ Andy & The Bop Girls - DJ Pebbles - DJ Boule © Rootsville 2022

Ook Peter Wetsels heeft de voobije 2 jaar bonen gefret zoals we dat in Vlaanderen zo mooi kunnen zeggen, en de reden daarvoor ligt wel voor de hand. Op zaterdag 23 maart 2019 werd de 9de editie van "Rolmo's Roots Rock" gehouden en oh, wat keken we toen al uit naar de 10de verjaardag voor 2020. Nougabollen, dan maar uitkijken naar 2021 maar ook vorig jaar kon het "Jiven" en "Lindy Hop" feestje hier in Zonhoven nog steeds niet doorgaan. Ook de rockabilly gals onder ons mochten hier nog niet komen strollen maar daar zou het jaar 2022 verandering in gaan brengen. Het mag en het kan weer en dus zal op 26 maart eindelijk de verjaardagseditie van start kunnen gaan.

Liefst 12 bands komen de podia bevolken. Neem daarbij ook nog 3 DJ-sets met "DJ Andy" en zijn "Rock Around the Jukebox", die samen met "The Bop Girls" een initiatie ten beste zullen, geven van hun beste rock 'n roll moves. Rond 06.00PM neemt "DJ Pebbles" in de "Ballroom" de honneurs waar met een dosis popcorn en rhythm 'n blues schijfjes en "DJ Boule" zal dan vanaf 10.00PM de spinner van dienst zijn, en dit tot aan het gaatje. Om de dorstigen te laven kon je al dircet naar, den toog toe of gewoon effe naar de cocktail bar om deze "Rolmo's Roots Rock" in stijl aan te vatten...

Tussen de negen bands op de mainstage kan je gaan genieten in het "Casino" voor intermezzo's met de rock 'n roll van "Sebi Lee", de western swing van "Hadacol Temblers" en de steeds met humor gespeende act van "Johnny Trash". Als toemaatje is er dan nog de "Truck Stop Cutie" bijgekomen en werd is een mix van diverse muzikanten aanwezig oftewel een veredelde "Jam". Alles gaat op klokslag 01.00PM van start met "Slap'n Quiff & The Uncles". Eén zaak erd meteen een certitude, de "Loewe Opta" van Mike zou hier een tijdje gaan meegaan, dus betrouwbaar spul.

Het was in 2016 op de "Rockabilly Night" in "CC Palethe" dat "Mike Matheve" aka "Slap'n Quiff" na het optredenmet "1,2,3 Go" samen met "Yves Teuwes" en "Bob Driesen" van "The Humtails" plannen begonnen te smeden om deze "Slap'n Quiff & The Uncles" te gaan oprichten.

Het was op 19 januari 2018 toen we met "Rootsville" present tekenden toen deze "Slap'n Quiff & The Uncles" boven de doopvont werd gehouden in "Café Ambiorix" te Overpelt, ondertussen gewoon "Pelt". Ook Peter van "Rolmo's Roots Rock" was daar destijds getuige van. Tijd dus voor wat 50-ties en 60-ties nostalgie.

Dat Slap'n Quiff, uncle Yves en uncle Bob met rasse schreden zijn blijven vooruitgaan kon je opmaken aan de nummers die ze zouden gaan brengen. Geen klakkeloos overgenomen covers maar een selectie van zorgvuldig uitgekozen nummers die waarbij de helft als originals mogen worden bestempeld. En met het eigen instrumentaal nummer "Bo Diddley" vat dit trio deze "Rolmo's Roots Rock" dan aan. "Coming Home" en Nancy Sinatra's "Bang Bang" die kennen we wel allemaal.

Vervolgens weerom drie originals met "Let's Bop", "Goldorama" en "Good Old Days". Meteen viel er wel iets bij me op, de acrobatische moves op zijn contrabas liet Mike achterwegen, wel kregen we een meer volwassenere setting van de set. Met de onstersteunende nonkel begint hun muziek heel wat vergelijkpunten te tonen met mijn favoriete buitenmadse rootsvand, "Smokestack Lighnin'" van Bernie Batke en dit kan ik alleen maar toejuichen. Ook na Ray Sharpe's "Linda Lu" kregen we met "When Th Sun Goes Down" weerom een eigen nummer. Hier bleef de zon maar schijnen tot en met "Calimero", want zij zijn groot en ik ben klein..Top gasten!

Wie we ook steed maar beter horen worden is de tweede band on stage en zo krijgen we "The Ragged Roses". Na het wegvallen van "Shotgen Sally" is dit het nieuwe project rond frontvrouw "Katrien Van Proeyen". Aan haar zijde zijn er "Bart Rico Ulens" op sixstring, "Sebi Lee" op de upright bass en "Johan Bekkers" op drums. In de herfst van 2021 brachten ze het album "Do Me Right" uit, dit met "Rico Ulens" als hofleverancier van de meeste nummers. Een maand geleden kwamen ze dit kleinood voor te stellen in "De Floeren Aap" te Mechelen met toen als getuige ook Peter van "Rolmo's Roots Rock", de mensen van de "V8 Brothers Village" en zo ook ondergetekende.

Openen doen ze net als op het album "Do Me Right" met "Hoodoo Voodoo" en meteen waren we under the spell van deze voodoo woman en haar gevolg. Op nummers als het footstompin' en met rhythm 'n blues geïnfiltreerde "Tell Me" en het op rumba en met Hawaïn aangedreven surfgitaar geluiden is "Falling Out Of Love", een nummer waarbij de credits gaan naar 'Rico" Ulens en Katrien Van Proeyen. Toch wel een hoogstandje. Anders is "Cravin' For Your Lovin'", eentje met meer rootsy grooves.

Terug naar het album dan, wanto ok hier staat deze "Do Me Right" uiteraard in de sotlights. Dit gebeurde met nummers als "Never Gonna Break My Heart" , weer eentje van de tandem R. Ulens en Van Proeyen en Rockabilly pur sang dan met "Right Track", Go Cat Go! Aangedreven door de ritme sectie bestaande uit Sebi Lee en Johan Bekkers komen we zo uit bij de oldie "Runaway". Een nummer dat Del Shannon in 1961 uitbracht en het schreef samen met zijn toetsenist speler Max Crook.

Helaas moet er ook een einde komen aan deze rock 'n roll party hier op deze "Rolmo's Roots Rock" een einde komen en dus krijgen we de titeltrack van hun prachtig album, "Do Me Right" en bevestigen deze "The Ragged Roses" hier dat ze er staan als een paal boven water. Twee band, tweemaal meer dan OK!

Als derde op het appel krijgen we de rockers uit Mexico, "Eddie Y Los Grasosos". Aan deze band heb ik goede en slechte herinneringen. Het goede is dat het feestje dat ze kunnen bouwen outstanding is. Het slechte is dat ik bij het laatste optreden van deze Mexicaantjes de dag nadien ons land volledig in lockdown ging. Iets wat we hen uiteraard niet verwijten, dat schuiven we door naar de Chinezen. Van die dag eet ik enkel nog frietjes ;-). "Eddie y Los Grasosos" dat zijn Eddie Wolfman op de guitarra de acompañamiento, D Cassivo aan de contrabajo, Raoul op de guitarra líder en Baby Kurt aan de bateria. 

Los amigos del rock 'n roll vlogen er zo stevig in en het beloofde een intense set te worden vol met rock 'n roll van het puurste soort. De "Wolfman" had zich deze keer laten omringen door drie jonge welpejes van waaruit je kon opmaken dat ze rechtstreeks van de batterijfabriek van dat lief konijntje kwamen, nee, nee , niet diene van "The Masked Singer" want aan politiek doen we hier niet mee, of dan toch straks een beetje.

Het leek erop of we een totaal andere set zouden krijgen als voor Corona, dus geen "Lucha Libre" toestanden maar kan je het hen kwalijk nemen want ook hier zijn we blij dat we de maskers eindelijk kunnen laten vallen. Wel een certitude nog waren de rock 'n roll nummers in het Spaans gaande van "To The Bop" over "Rock Rock" naar "Junto a Mi". Samen met zijn drie welpjes blijft >Eddie Wolfman als een voleerd rocker er een lap op geven.

Met de Cruiffiaanse quote indachtig "Elk nadeel heeft zijn voordeel" kwam er dan toch de gehoopte versie van "La Bamba, and the wolfman kept on goin' (ah nee dat is een andere ;-)) Met een uitgesponnen medley'ke waarbij iedereen nog eens van instrument kwam te wisselen en met met songs als "Blues Suede Shoes" maar ook "Hoochie Coochie Man" liep dit intermezzo op zijn laatste beentjes. Als bisser kregen we nog een liefdesverklaring aan ene Sandy helaas in het Spaans. Ay, ay, ay, ay, Canta y no llores porque cantando se alegran, cielito lindo, los corazones. Een energieke set die ons zelf de adem kwam te ontnemen. Viva Mexico!

Na deze "Eddie Y Los Grasosos" is het tijd om de deuren te openen van het "Casino" voor de eerste solo act, deze van "Sebi Lee". Sebastien Meyer aks "Sebi Lee" draait ook al wat jaartjes mee in de rock 'n roll wereld en is ook op deze "Rolmo's Roots Rock" een vaste waarde dus kan en mag hij niet op deze 10de verjaardag ontbreken. Voor we in het gokhol binnen mochten was er eerst nog een obligate verplichting van de burgemeester met het doorknippen van het lintje en zoals iedere politieker beaamt liep dit weer vertragingen op, dit terwijl alles tot nu toe stip was verlopen onder het controlerende oog van Peter Wetsels.

en ook de burgemeester bleef maar gaan...ver weg van de goktafels

In het "Casino" kon je naast een gokje wagen ook nog luisteren naar een dosis gekke muziek. Zo is er naast het optreden van "Sebi Lee", de "Hadecol Tremblers" en de humorvolle set van Johnny Trash" ook nog eens de suprise act van een samenraapsels van dit alles en nog meer onder de noemer "Truck Stop Cutie". Sebastien Meyer aka "Sebi Lee" komt uit het "Brussels Hoofdstedelijk Gewest" en is al jaren een certitude op rock 'n roll feestjes. Hij verstevigd ook de formatie "The Ragged Roses". "Sebi Lee" speelt piano en zingt op een manier die je onbewust doet denken aan Jerry Lee Lewis.

Hij vertolkt, naast zijn al even knallende eigen composities, de grote sterren van de jaren '40, '50 en '60 op zijn eigen manier met nummers als "Folsom Prison", "Highway Patro" en "Boogie Woogie Country Girl", al dan niet in de juiste volgorde. De croupiers zaten in deze beginfase nog wat zonder werk daar sommigen nog de barrière moesten overwinnen om in het openbaar te beginnen gokken. Sebi Lee die was ready, willin' and able en begon nu eens niet aan de black & white keys maar aan een sixstring. Altijd rock 'n roll met deine Brusseleir.

"Hadacol Tremblers" tekenen in het "Casino" niet voor een solo act maar voor een quartet dat zich meester heeft gemaakt van "Western Swing". Dit Antwerpse combo wekt op onovertroffen manier de jaren '20 en '30 Western Swing van Bob Wills and his Texas Playboys, Milton Brown and his Musical Brownies en Merle Travis weer helemaal tot leven. Nummers als "Crafton Blues", "Shine On Harvest Moon" en "Steel Guitar Rag".

Waar er plezier moet gemaakt worden kom je steevast "Johnny Trash" tegen. Deze veelkunner is ook een komiek pur sang te noemen want zijn acts zijn steeds omhuld met de nodige dosis humor. Zo leerden we vandaag hoeveel je kan doen met de opsomming van de namen van de gemeentes uit België. Onmogelijk om het na te bootsen maar het was zeker ludiek en zelfs nog eens leerlijk.

Deze "Truck Stop Cutie" was een mixed relay van muzikanten uit vershillende groepen en zo kregen we al bassit Wim Geysels van "Belle Star" zien...en te horen. Johnny Trash die was ondertussen als bij "Crystal & Runnin' Wild" achter het drumstel gekropen en bracht "Sebi Lee" tijdens de soundcheck dan maar "Folsom Prison Blues". Of de sound OK was, nieje juist nog wat bier in de monitors...dan maar wat "Mama's Cowboys". Daar het hier op een lange jam begon telijken trok ik dan toch maar weer richting mainstage.

Voor de volgende band zakken we gewoon af naar de Kempen. De "Slipmates" is een band die we hier veel, maar veel te weing zien op onze podia. Ze brengen een mix van blues, soul, jazz, folk, country, swing, bluegrass en rockabilly. Vandaag de dag bestaan ze uit Koen Meeus (vocals & rhythm guitar), Hans Maes (lead guitar), Sven Bollen (harp) en de ritme sectie met Kurt Maas (double bass) en Marc Dames (drums). De voorbije 3 jaar heb ik ze maar tweemaal aan het werk gezien en zo begint het schaamrood bij me op te komen. De roots van deze rootsrockers ligt in de buurt van Oud-Turnhout en is in 2002 ontstaan uit de restanten van "Granny’s Roosters" en "The Famous Fantastix". Nu zijn we klaar voor deze "Slipmates" dus geef maar van katoen.

Openen doen deze "Slipmates" met "You Don't Love", maar jawel seg dat doen we wel. Met "Madame Bo" laten ze ook meteen horen dat ze hun plaats in de rootsrock verdienen en na "Love Potion No 9" komen we zowaar uit bij eentje van "The Clovers" uit 1959. Een nummer dat werd geschreven door de hit machine van destijds, Jerry Leiber en Mike Stoller. De perfecte balans tussen covers en originals maken dat de zaal al danig in optimale stemming is.

Bob Dylan zijn "Subterranean Homesick Blues" gaat er hier ook vlotjes in en zo merk je dat er toch wat fans van deze Kempenaars zijn opgedoken. Geen ellenlange solo's maar to the point swingende country deuntjes met soms een streepje surf en met het nummer "El Camino Real' brengen ze zelfs een nummer over de route tussen de Spaanse missies in Californië zoals we dit ook kennen uit de versie van "Smokestack Lightnin'".

Blues en de oudere rhythm 'n blues ligt kort naast elkaar en met "Messing With The Kid" uit 1960 van Junior Wells zit dit feestje er al helaas op. Afsluiten doen ze met "Worried About You" en toch krijgen ze ook tijd om een bisser te spelen. Job Well Done!

Nog net voor het avondeten is het tijd voor "Bob Wayne". Bob Wayne was een man met een plan in 2020. De Amerikaanse outlaw country singersongwriter wou een nieuw wereldrecord vestigen en élke dag van het jaar optreden. Helaas stak een welbekend virus daar een stokje voor. Maar geen nood, 2022 wordt het jaar van de wraak. "Bob Wayne" laat zich voor zijn muziek inspireren door countryhelden Townes Van Zandt, David Allan Coe, Hank 3, Johnny Cash en Waylon Jennings, maar houdt net zo goed van het steviger gitaarwerk. 

Deze outlaw cowboy begint eraan met "Till The Wheels Fall Off" en het gebruikele whoe whoe en daarmee is de trend gezet. Godlievende woorden als motherf*cker, cocaine en andere lekernijen worden in al Bob's teksten veelvuldig gebruikt. Het is uiteraard een andere sound dan dat deze outlaw met band brengt maar het blijft ook als solo act goed. Als allerlaatste nummer brengt Bob Wayne eentje dat hijzelf als zijn lijflied gebruikt en zo eindigt hij tot grote spijt van zijn talrijke fans, met "Spread My Ashes on the Highway". Ook wel de muzikant met het grootse assortimen merchandising hier vanavond.

"Belle Starr & The Boot Jacks" leerden we voor het eerst kennen op "Goezot in 't Hofke" in 2018. Toen nog als nieuwe band die nog uit de startblokken moest schieten. Ze bestonden destijds uit vier man maar is nu uitgegroeid tot vijf. De band bestaat nu uit Arianne Van Hasselt, Bouke Cools, Lajos Tauber, Dennis De Gier en Wim Geysels. In 2019 lieten ze terug van hen horen door het uitbrengen van de EP "On The BackPorch".

De klankkleur van Arianne aka Belle Starr past als gegoten bij deze van Patsy Cline, om een voorbeeld aan te halen. Hun nummers bestaan uit een mix van originals en niet voor de hand liggende covers. Haar favoriete instrument naast haar akoestische western-swing gitaar is zonder meer de autoharp. Openers zijn "Gone Gone Gone" en "Got a Lot of Rhythm" en ritme heeft ze, maar nog veel meer bijval in het Tentakel".

Drummer Dennis De Gier is zowat de ene overgebleven ziel die aan haar zijde staat sinds mijn eerste ontmoeting. Bijna 5 jaar later staan deze "Boot Jacks" er als een rots in de branding voor Belle Star. Lajos Tauber kennen we zo al enkel jaren en ook drummer Dennis De Gier is voor mij geen vreemde. De enige waarbij het de eerste kennismaking betreft is pedal-steel speler die ook aardig weg kan met de banjo.

Op "Gasoline" en het uit de EP komende "Don't Cross That Line" bewijst Lajos Tauber dat hij zowat alle stijlen in de muziek aan kan, allee toch diegene waarop ik hem reeds heb bezig gehoord. De samenzang met Wim Geysels is gewoon vlekkeloos te noemen. Het is het bewijs hier vanavond dat de nieuwe garde bij "Belle Star & The Boot Jacks" hier een goed gevoel mee hebben en dat straalt ook af van drummer Dennis. Van Wanda Jackson krijgen we nog de popcorn oldie "Whirlpool" waar na we met "Honky Tonk"...je raad het al de honky-tonk tour opgaan. Helaas is het mooie liedje afgelopen met "Dinner At Home" en ontstaan er een teleurstellende ooooh in de zaal. Niemand, maar dan ook niemand heeft zich hier een moment verveeld. TOP!

Met "Fez & The Furious" trekken we even naar onze noorderburen met een terugblik naar de 40-tig en 50-tiger jaren. Een herbeleving van swingende jive, stampende rock 'n roll en zelfs een beetje ska. Van dit gezelschap is er haast weining of geen informatie te vinden op de highway van het internet dus blijft dat gedeelte verhuld onder een sluier van mysterieus gedoe. Dus aan hun PR kan en mag nog wat gesleuteld worden.

Gesteund door een heuse Big Band weet "Fez" moeiteloos de rock 'n roll van toen weer tot leven te brengen. Alles zou perfect kunnen zijn behalve dat ene kleine detail. Bijna iedere zin werd afgelzend van de I-pad en ja, van professionals stoort me dat. In die mate zelfs dat mijn aandacht ontrokken wordt van de toch sterke muzikanten van deze band. Zelfs een nummer als "Baby, Baby Every Night" van ons aller geliefde Etta James kan ik nog wel mee kelen.

We grasduinen tussen het arsenaal van rock 'n roll, swing en rhythm 'n blues met deze "Fez & The Furious" met nummers als "Slow Donw, Fats Domino's "Be My Guest Tonight" en zelfs "Choo Choo" uit 1963 van toen James Brown nog met zijn Famous Flames was. Van Little Richard naar Jimmy McCracklin's "The Wobble" uit 1959 n zo werd deze rock 'n roll hit van een kort naar een LP versie gebracht. Met "We Gotta Go" kregen de dames van "Fez" nog een fraiseke om te eten en zo was iedereen dan weer tevreden.

Tijdens de change-over toch nog eens gaan piepen hoe DJ Pebbles het er vanaf bracht en zelfs in het "Casino" was er nog leven. Daar was nog steeds die "Jam" aan de gang en stonden nu Katrien Van Proeyen en Bart Cockuyt aka Mr Blue hun best te doen. Peter vond dat het nu wel welletjes was geweest en zou dan stande pede het Casino gaan sluiten.

We naderen stilaan het einde van deze waanzinnige retro middag, avond en nacht. Voor de voorlaatste groep van deze 10de verjaardag van "Rolmo's Roots Rock" trekken we, neutraal als we zijn, richting land van Toblerone en Gruyère. Op zoek naar wat info naar "Lily Moe's Rock 'n Roll Show" zag ik dat hun was blijven stilstaan op 2020, dus hopen we maar dat ze hier zijn, want anders zou dit een deuk zijn voor de Zwitserse nauwkeurigheid.Deze "Rock 'n Roll Show bestaat naast zangeres Lily Moe ook nog uit Basti en Rene Rottman, beiden op gitaar, Bassist Brandon Ashington en drummer Stefan Dürrbeack. In 2018 brachten ze nog het album uit met de veelzeggende titel "Woman".

Lily Moe laat zich bij staan door een jonge garde bestaande uit een contrabas, twee gitaristen en en drummer en brengen onvervalste rock 'n roll zoals hij moet klinken. Openen doen ze met de titeltrack uit het album van 2018. Het is een aaneenrijgen van rockende momenten waarbij links en rechts de strollers terug aan het werk konden. Nummers als "My Man" van Dolly Cooper, "Hit, Git & Split" van Young Jessie maken er nog een heus feestje van, net als "A Little You" van Dakota Staton.

Met "Sammy the Rabbit" en Roy Gains' zijn "Worried 'bout You Baby" was het ook tijd voor deze "Lily Loe" om te gaan en dat vonden er enkelen toch wat een spijtig iets. Huisbaas Peter is evenwel stren op de tijdschema's en gelijk heeft hij. Half twaalf en nog één band te gaan, dit is nog ouderwetse rock 'n roll, 'cause they shoot horses don't they?

Op de 9de editie van dit festval stonden destijds ook "Uncle Bard & The Dirty Bastards" op het podium. Toen voor velen nog onbekend of het moet voor organisator Peter Wetsels zijn geweest, anders had hij ze toen niet geboekt. Deze "Punk Tifosi" komen uit het land van "La Mama" en worden algemeen beschouwd als de eerste Folk & Rock band in Italië. Guido Domingo, Lorenzo Testa, Luca Crespi, Silvano Ancellotti, Luca Terlizzi en uiteraard Uncle Bard brengen een mix van Irish Folk Rock en Celtic Punk en zullen je meer dan waarschijnlijk doen denken aan als "The Dropkick Murphy's", "Flogging Molly" en "The Pogues" maar blijven zichzelf uiteraard trouw als 6 dirty bastards. Toen al hoopten we dat ze ook op deze 10de Rolmo's aanwezig zouden zijn en dat doen ze, deze Uncle Bard en de zijnen mogen zelfs de keet afsluiten voor zover deze nog overeind zal staan...

Ophitsend en vol leven zou moet je deze Irish Folk, de Italian way beschrijven. "Rabling Bhoys" is een nummer dat op het lijf van deze bonte bende geschreven staan. "To Old To Stop Now", ik wou dat ik het kon zeggen maar de tol van een zware, maar hoogstaande dag begon toch stilaan te wegen. De ambiance is en blijft een vast gegeven bij deze band die zich ook zo kwamen in te leven in de fun bij de aanwezigen die zich moeiteloos lieten meeslepen op deze drinkin' songs en zo staan deze "Celtic Warriors in een periode van 2 festivals voor de tweede maal op "Rolmo's Roots Rock". Hyper ambi was het gevolg bij met brengen van de Ierse traditional "Whiskey in the Jar". Allée nog eentje toe? en dat werd dan hun lijflied "Up The Bastards"! Mission accomplished voor deze "Uncle Bard & The Dirty Bastards'. Ien, twie, drei...